Զիեք չճանչցողը, երբ հանդիպէր իրեն, կրնար զինք
չփոթել ծեր, բարի, միամիտ գիւղացիի մը հետ։ Բայց իր
մէջ բազմած էր արիասիրտ քաղաքացին։ Մարդը արժեւորող
մարդը:
Գալիքին կը նայէր աչքերը փոքրացնելով՝ զայն
աւելի լաւ տեսնելու համար, սակայն երբեք անտեսելով
անցեալի դասերը։ Գիտէր թէ գալիքի ցատկատախտակը
անցեալն էր, մեր ունեցած բոլոր պարտութիւեներով,
աեւելու հանճարիմացութեամբ:
Շուրջ երկու տարի մնաց Պէյրութ, դասախօսութիւններ
կարդաց Հայկազեան Գոլէճին մէջ։ Առաջին մէկ
