Էջ:Գլադստօն.djvu/137

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

. ուզում. ենք յատակի տախտակնե րը և պատերի պաստառները։ Ալնտեղ թադցրած զէք ղտնեչղւ պաս»ր ուա կով։ մարդկանց բանտ են նետում տասնեակներով հարիւբներով, մինչև իսկ հազարներով, առանց որևէ դատավճոիյ երբեմն նունիսկ առանց որևէ զրաւոր լիաղօրու թեան, լոկ մի ոստիկանի խօսք ով, \քարդկանց կա լան աւ որում են ոչ թէ այն պատճառովդ որ նրանք կատարել են կամ գուցէ կատարել եկ որևէ լան ցանք, ալլ լոկ այն պատճառով որ թւում է թէ աւելի լաւ. է նրանց փակած պա հեր Աք) երկիրներում, ուր կալ արդարսթդատութիւն։ Ան օրին ութ իւն է համարւում պատմել մարդկանց մտքերի պա աճա ռ ով, իսկ ալստեղ մըտքերը ոչ միայն պատժւում են, ալլ և կեղծւումեն, որպէս զի կարելի լինի պատմեր հալական է ասել, որ կեղծ վկայութիւնների համար ոչ մի պատիժ չը կսլ։ Ոստիկանապետն ինքն է կաչառք առաջարկում վկաներին

ս\յէապօլիտանեան բանտերը սարսափի և նող : կանքի համանիշ բաներ են, Ես տեսել եմ շատ բանք բայց սրանից վատը չեմ տեսեր (յս եղալ ստորերկրեալ բանտերում, ուր լոլսը թափանցում է առաստաղի մէջ կամ պատի վերևում շինած փոա ք

քրիկ վանդակից« ես տեսաի թէ ինչպէս բմիչկերը հրաժարւում էին իհհնել ցեխի և դարշահոտութեան այդ փոսերը, ուստի հիւանդյ կիսամեռ, կալան ա լորն երին բերում էին նրանց մօտ, վերև»

ւ