Այն շն՛որհալի արարածն, որ դեղեց կությա մբն ու նրբու+ թյամբն այնքան զարմանքս գրաված էր, կերպիվ իվիք Հակա* կրությու՚կ կը ներշնչե ինձ արդ, զի լավ զատեցի զինքը խոսքեն ե գործեն, և համոզված եմ որ ամենայն անգթությամբ որևէ միջոցի կրնա դիմել նպատակին հասնելու համար։
Մսւ|տսւ սւու Տիկին Սիրս/
Տիգբանս եկավ, իմս է վերջապես։ Օր մի քաբափանց վրա նստած էի, կր նայեի ծովոլն* կարծես թե հուսո ալիքներ կը թավալեր, և բոլոր բնությունն իմ բարեբաստությունս կը տո֊ ներ, այնչափ ամենայն ինչ գեղեցիկ էր և հո ղեզվարճ։ Հան֊ կաբծ թռչուն մի սկսավ դայլայլել, և ես մտիկ կընեի զմայլ-մամբ, մերթ ճիչ մի կ՝արձակեր և անմիջապես կը լռեր♦ և մերթ ներդաշնակության մարգարիտներ կը տեղացներ։ Հան֊ կաբծ ուրիշ ձայն մի պատասխանեց անոր. և երկուքին մեջ այնպիսի սրտաղին ձայնակցություն մ՚ սկսավ որ անկարելի էր չհետևցնել թե երկու սիրելի էակաց զիջումն էր այն։ Թռչնույն՝ ինչպես մարղուն համար նույն է ուրախության և սիրո վանկր։ Թշվառության՝ ինչպես գոհունակության մեջ որևէ րնկեր մխի~ թարություն մ՚ է♦ առաջին պարագային մեջ կարծես թե ցավը կ՝սփոփի, իսկ երկրորդին՝ կը կրկն ապատկի։ Կը նայեի ուրեմն չորս կողմ այդ սիրո բույնը գտնելու համար, երբ հանկարծ տեսա զՏիգրան որ թևարձակ դեպի ինձ կը սուրար, ճիչ մ* արձակեցի, աչերս աղոտացան, կարծեցի թե ուրախությունը զիս պիտի սպաններ։
ծ Մ այտա, Մա՚յտա, րսավ, դո՞ լ ես ստուգապես, աչերս չե՞ն խաբեր զիս, խոսե՛ որ ձայնդ լսեմ»։ Տիգրա՛ն, պատասխանեցիր երջանկությունս կը ճնշե զիս։
(էՏարաբա՛խտ արարած, մնջեց, հայտնի է որ սաստիկ տադնապած ես» բայց վիշտերդ առավել մելամաղձային գե֊ ղեցկություն մի տված են քեղ))։
Տուր դեմքին վրա ալ ցավոց հետքը դրոշմված կերևար։ Նա ուզեց անմիջապես փութացնել մեր ամուսնությունր* բայց ես ընդդիմացա ի պատիվ յուր վախճանյալ ամոլսնույն։ ((Միշտ մեծ և համենայնի մեծ)), ըսավ։
136
