— Կրկնապատկեցեք ձեր ջանքը, ո՛վ Զարուհիդ իմ, հաջողելու աշխատեցեք։
— Վերջին օրերս իտալացի բարեկամին հորդորները կարողացան զինքը ցնցելու. և այդ նպատակին հասավ նա հաստատելով եղբորս թե ինքն անարժան պիտի հանդիսանա սիրույդ անշուք դիրք մ՚առնելով։
— Ուրեմն մտադի՞ր է Երվանդ ի Հռովմ վերադառնալու,— հարցուց Սիրանույշ դող ի սիրտ, մոռնալով թե առ այդ կը ձգտեր քիչ հառաջ։
– Այնպես կը կարծեմ։
— Ո՛հ, կը մեկնի դարձյալ ուրեմն։
– Լավագույնը չէ՞ արդյոք, և դու զայդ չէի՞ր բաղձար։
— Ուրեմն մոտե՞րս կերթա հոսկե․ ոհ, խոսե, Զարուհի, մի՛ ծածկեր ինձմե, կարող եմ այդ հարվածին դիմանալու։
— Գուցե քիչ օրեն կուղևորի. բայց յուր երազն զքեզ տեսնել է հառաջ քան հեռանալն հոսկե։
— Ա՜հ, ինչպե՜ս կը փափագեի որ մահվանս վայրկյանը մերձեցած ըլլար որպեսզի այս տեսությունը շնորհելու թույլտվությանն ունենայի։ Որչափ կենսավետ պիտի ըլլար այդ մահահրավեր վայրկյանս։
— Ուրեմն Երվանդ առա՞նց զքեզ տեսնելու պիտի ճամփա ելնե։
— Զարուհի՛ս, խնայե՛ ինձ, մի՛ հուսահատությունս առավել սաստկացներ, զի կը ճանաչես արդեն իմ դառն դաշինքս Դարեհյանի հետ։
— Խե՜ղճ Երվանդ։
— Հարե՛ և «խեղճ Սիրանույշ»:
— Իրավունք ունիս։
— Բայց խիստ մո՞տ է արդյոք Երվանդին մեկնելու օրը, խոսե՛, Զարուհի՛դ իմ, կը պաղատիմ քեզ։
— Գուցե։
— Ափսո՜ս:
Սիրանույշ գլուխը Զարուհվույն ուսին վրա դրավ, աչերը գոցեց, և երկու լեղի շիթեր հոսեցին այդ երկու ցավոց աղբյուրեն։
