կոտի ենթարկվեն Ադրբեջանի հայտարարած ընտրությունները։ Գուցե ադրբեջանցիները շատ էլ ուրախ կլինեն, եթե Արցախը չմասնակցի սեպտեմբերի 30-ի ընտրություններին, որովհետեւ հոկտեմբերի 1-ին արդեն Արցախում օրինական իշխանություն չի լինի։ Եւ Մութալիբովը շատ հեշտությամբ այնտեղ կհայտարարի պրեզիդենտական կառավարման կարգավիճակ։ Սա՛ է իրականությունը, եւ մենք պետք է ելնենք ա՛յս իրականությունից։
Ուստի պետք է գտնել մի ճանապարհ, դիվանագիտական ճանապարհ՝ հարգելով թե՛ արցախցիների, թե՛ Հայաստանի բնակչության, եւ թե՛ ադրբեջանցիների զգացմունքները։ Նրանց ամբիցիաներն էլ չպետք է մոռանալ։Դիվանագիտությունը հենց դա է։ Պետք է գտնել մի ընդունելի ճանապարհ բոլոր երեք կողմերի համար։ Մենք շատ ենք մտածել դրա մասին, բազմաթիվ վերլուծություններ կատարել, եւ կարծեք թե գտել ենք այդպիսի մի ճանապարհ ու դրա մասին նույնիսկ հաղորդել ենք Գորբաչովին։ Բայց, դժբախտաբար, տեղի ու նեցած վերջին իր ադարձությունների եւ հայտարարված արտակարգ դրության պատճառով ես չկարողացա գնալ Մոսկվա։ Արդեն պայմանավորվածություն կար, որ ես պետք է հանդիպեի Գորբաչովի հետ, եւ քննեինք հենց այս հարցը։
Այսօր Վազգեն Մանուկյանն է գնացել Մոսկվա՝ շոշափելու համար հենց այն հարցերը, որոնց առիթով մեզ կշտամբանքներ են հասցեագրվում։ Այսօր երեկոյան կամ վաղը նա կվերադառնա։ Երբ տեսնեմ, որ այստեղ հրատապ անելիք չունեմ, անմիջապես պետք է իրականացնեմ այդ այցելությունը՝ քննարկելու համար այդ հարցերը, որովհետեւ արդեն շատ ենք ուշացնում. սեպտեմբերի 30-ին այդ ընտրությունները պետք է տեղի ունենան։
Ուրեմն ո՞րն է այդ ընդունելի ճանապարհը։
Իմ կարծիքով՝ Մութալիբովի եւ Գորբաչովի հետ նախնական խոսակցություններից հետո կարելի է գտնել մի ձեւ, որի համաձայն՝ ընտրություններն Արցախում անցկացվեն ո՛չ Ադրբեջանի, ո՛չ էլ Հայաստանի Գերագույն խորհրդի որոշմամբ։ Այդ ձեւը հետեւյալն է. մարզային խորհուրդն ինքն է որոշում կայացնում Արցախում ընտրություններ անցկացնելու մասին։ Բայց սրանով կբավարարվեն, ասենք, միայն մեր եւ Արցախի ամբիցիաները։ Իսկ Ադրբեջանի ամբիցիաներն էլ, ինձ թվում է, կարելի է բավարարել նրանով, որ մարզային խորհրդի կողմից անց
