Էջ:Թութակ Թաղիդեանց (1847).pdf/28

22

Օ իմ պատեցեր օրերով
Դառն զդսրով և նզով,
Որ ուր երթամ՝ ապե րախտ ,
Ջհետ պնդէ դժնից բաղտ :
Օ՛չ թէ էի այը տգէտ :
Կամ խաշնարած ի դաշտի .
Քան գոր եղայ վարժապետ ,
Bյս տրորել Դպրոցի ,
Ուր չիք դադար և ոչ դիւր ,
Ո՛չ Կիրակի , ոչ լի օր .
Ո՛չ դամարձակ ընկերաց
է ոչ խնջոյք ընտանեաց :
անց աՀա վեց ամիս,
Մինչ չտեսի բաղանիս ,
Հայր Աստուածոց ողորմեա,
Ցավխտից մարմնոյս խոզացայ :
Գիտունք յինէն ուսարուք
Մի յոյժ մոաց ապաստան՝
Կեանըս վարել մե ծաշուք ո
ՑաշխարՀի աստ փորձութեան