Զհայրենի ամրոց քաղցրիկ
Նա մոռանայ, թողու յամայր,
Այլ ո՛չ յիշէ զիւր զէնս, զիւր տէդ.
Եւ ո՛չ զձին իւր հաւատար.
Ի Տագբուրգոյ նա իջանէ,
Ելեալ ի բաց անծանոթի,
Այն՝ զի չքնաղ անդամք նորա
Ծածկին ի քուրձս բրդենի։
Եւ ոչ հեռի յայնմ կողմանց 50
Շինէ նա զիւր խրճիթ գծուծ.
Ուր ի միջոյ խորին մայրեաց
Նա տեսանէր զվանից շուրջ.
Ցառաւօտէ գիտակն եղեալ
Մինչ ցերեկոյ նա սպասէր,
Զլռին յոյս ի դէմս ածեալ
Անդ առանձին միայն նստէր։
Հայեր ի վեր ի վանս կոյս
Ժամս բազամս հայեր անթարթ,
Ի լուսամուտ սիրուհւոյն անոյշ 60
Մինչ լասամուտքն բանին յանկարծ
Մինչ սիրուհին զինքն եցոյց
Մինչ դէմք նորա գողտրիկ, փափուկ,
Զինքն ի խոնարհ ի ձորն իջոյց
Հրեշտակատիպ , ամբիծ նազուք։
Ընկողմանի այնուհետև
Լրջին աչացն տալ փոքր ինչ քուն,
Խնդամտեալ թէ միւս և
Այս լինեցի առաւօտուն. 70
Այսպես նստալ զաւարս յոլով
Այսպես նստեալ զամս երկայն,
Դիտէր ոչինչ վիշտ զգալով
Մինչ լուսամուտքն յանկարծ բացան.
Եւ ահա ի միւմ առաւօտին
Կայր նա անդէն դիակնացեալ
Դէմ յանդիման լուսամուտին
Դալուկ, լռին զդէմս արձակեալ։