Թագավորն ասեց.— Ա՛յ մարդ, խի՞ իր փախնում։
Ասեց.— Բա ի՞նչ անեմ, քեզ տեհա ընտեղ, ամանչեցի, թողացի, փախա:
Ասեց.— Դե տարեք սրան քցեք, իմ օթախի կողքին մի օթախ կա, ընտեղ։ Ինչ որ ես ուտում եմ, էն կիրակրներիցը տվեք ըդրան, թող ուտի։
Թագավորը ման էկավ, ինչքան տեղեր ուներ, եդ դառավ գնաց իրա ամարաթները։
Առանց հաց ուտիլ գնաց աղպոր մոտն, ասեց.— Բարո՛վ քեզ, ա՚յ մարդ։
Վե կացավ կաննեց, գլուխ տվեց, թագավորի բարևն առավ։
— Ա՛յ մարդ,— ասեց,— ի՜նձ ճանանչում ե՞ս,— ասում ա, համա մի դհիցն էլ լալիս ա, մի դհիցն էլ թաքուն արտասունքն ա սրբում, որ աղպերը չտենա։
Էդ տղեն ասեց.— Թագավորն ապրած կենա, ես ի՞նչ ճանանչեմ քեզ, դու մի թագավոր, ես մի աղքատ մարդ։
— Բա դու ո՞ր երկրիցն ես,— ասեց։
— Է՜հ,— ասեց,— Էրևանու դըհիցն եմ։
— Բա քեզ ինչ ունես, ի՞նչ չունես ըսկի։
— Թագա՛վորը սաղ ըլնի, ինձ բան մի հարցնի, իմ դարդը շատ ա,— ասեց։— Ես էլ մի թագավորի բարեբար մարդ ի, ունեի հեր, ունեի աղպեր, էկավ որ օրվա մեկ օրը սատանեն մտավ իմ սիրտը, ասեցի. «Աղպե՛ր, ես պտի բաժանվեմ»։ Աղպերս ինձ ասեց. «Աղպեր ջա՛ն, խի՞ ես բաժանվում, խի՞ ես մեր հալալ հացը հարամում»։ Նա շատ ասեց, ես քիչ լսեցի. անկաջ չարի ես իմ աղպորը, ասեցի. «Պտի բաժանվեմ»։ Աղպերս ասեց. «Շա՛տ լավ, բաժանվում ես՝ բաժանվի,— ասեց,— մեր հերը մի յան, մեր ապրանքը մի յան. ուզում ես՝ հերը վեկալ, ապրանքից զրկվի, ուզում ես՝ ապրանքը վեկալ, հորից զրկվի, իրեք օր քեզ ժամանակ»։ Ես ապրանքը վե կալա, պուճուր աղպերս հորս վե կալավ գնաց։ Էլ չեմ գիտա ո՞ւր են գնացե, ուր չեն գնացե, իմ աչքերը քոռանա։ Ընդոնք ոնները տանից քաշեցին, ձախորդությունը ինձ վրա տվեց, հմի ընկել եմ էս օրը. էրեխեքս սոված տանն եմ թողե, էկել եմ ըստեղ։
— Ա՛յ տղա,— ասեց,— բա դու ինձ չե՞ս ճանանչում։
Ասեց.— Չէ՛, ընքան սոված եմ մնացե, որ աչքերիս լիս չի մնացե, որ ճանանչեմ։
