|
— «Սա խիզա՜խ է,— ասացին սոխակները — Օ, այո՛․․․ սա շա՜տ է խիզախ․․․»
Պուրակը լսում էր և զգում ինչ-որ լավ և ուժեղ բան, այդ զգացմունքը լցնում էր նրան տաքությամբ ու լույսով, և նույնիսկ ծառերի հին, գորշ մամուռով ծածկված ճյուղքերը շշնջացին անցյալ օրերի մասին։ Այդ հիանալի գարնանային օրեր էին, երբ պուրակում նոր էին սկսել ծաղկել ծաղիկներն ու հույսերը, երբ թռչունները երգում էին [ազատ] հնչեղ երգեր արևին, իսկ ամպերից ազատ երկինքը թվում էր անսահման խորը և կարծես կանչում էր թռչուններին փորձել թևերի ուժը, հասնել նրա խորությանը։ Այն լա՜վ օրեր էին, երբ հարկ չկար ստիպելու քեզ ապրել, որովհետև ուզում էիր ապրել,— կար նպատակ և հույս կար հասնելու նրան։ Եվ այդ օրերը հայտնվեցին պուրակի առջև և, աստղերի նման, փայլեցին մշուշում, որ պուրակից ծածկում էր երկինքը։
Թռչունները թպրտացին և կենդանացան։ Ո՞ւր է երգիչը։ Թող նա ընդունի հիացմունքի և շնորհակալության տուրքը։ Դա, երևի, հոյակապ, գեղեցիկ թռչուն է։
Նրանք հավաքվեցին ամբողջ երամով և նետվեցին այնտեղ, որտեղից նրանց ընդառաջ էին թռչում աշխույժ և հպարտ հնչյունները։
Բայց երբ նրանք թռան-եկան, տեսան, որ այդ պարզապես մի սարյակ է— ամենասովորական, գորշ,
