.Բ՚ զօրեզ էի՛ն, որ Ցուսիկը, չը նայա։ Որ գզուանք էր զգում դէպի ամուսնութիէձ/ե ու էր կի՛նը, հարկադրված եզաւ, ինչպէս պարտք է համարել արձանագրել Փաւստոսը, գոհէ մի անդամ ամումնակամն պարտք կատարեր և երբ ծնվում ե՛ն երկու որդի՛ներ, նա միասնգամն՚յհ հեռահում է էիւոքից։
՜նոյն իսկ անձնական յատկութիւննե֊
րը նշանակութին չոճէին ժառասնալկերի համար, Ցուսիկի երկու, որդի՛ները փչացած և ասնրարոյակասն մարդիկ էին, նրանք Դոգեոր կոչում չկտրեցին, այլ դարձան գինուորա֊
.կա՛ս, հարուստ կալուածատէրերին լատուկ կեանք էին վարում, հարճեր էի՛ն ագահում,
յսնառակ կանանց հետ դինեխմութեան էին տալիս իրանց, Բայց և այդպէս, կային մար֊
գիկ, որոնք հարկադրում էի՜ն դրանց ընդունել հոգեյւր կոչումը, շարունակել կաթոդի կոսութիւնը… Կարևորը այդ էր, կրոնական
իշխանապետութեան սքնրԱդհատ շարաակութիւնը,
հասկանալի է թէ որքան ծանր մտաաանչ«ւթիւններով պիտի պաշարվէր այն մարդը, որին վիճակված էր էուսաւորչի աոհմի 4Իրֆին ուղիդ ժաոանգը լինել» Ղա Ս. Աահակն էր։ ՛հագար Փարպեցին պատմում է նոյն իսկ Սահակի խոսքերով թէ որքան .ւմեմխիթար ու տխուր էր մեծագործ հերու֊
