110 8 արքոճիբր, սլահպանողական կուսակ
հքութիւնը հայ հոգ քէ/ւրակ սքե է11 թե ա՛ս վերքասլէս սքւունով քրիստոնեայ, բայց հոգով
հեթանոս ժողովուրդըայսքան ուժեղ գոր֊
ծ է՜/հ՛հ եր կային։ Նոր տքացրած քբիսսւոնէսւթիւնը եթէ ոչ իսսլաո արմատախիլ անելու, գոն։ այլակերւգեչու, աԵագաուդ դարձնելու, ասէականացնելու համար։
Չորրորդ դարի կէսին բոլոր հանգա֊
մանքները այս էին ցոյց աալիս։ Բայց ահա Լա սաւոր չի աոհմը մի անգամ էլ հանդէս է
բերում իր կարողութինր. կաթողիկոս է դառնում ներսէսը, որի՛ն երախսւապարտ եկ եղեցին յաակացրել ( ռՄեծօ էոիաողոսըւ
գա ահագին եռանդի տէր մի մարդ էր, թողեց գիւուորական ծառայութիհեը, և իր երկաթի կամքը, իր անսպառ ոյժլք նուիրեց իր պապերի հիՏՖած գործին» ներ սէսը սաոացաւ տմնուեով գոյութիւն ոճեցող մի եկեդեցի, մի քրիսւոո՚նէութիւն, որ աւելէ հեթանոսութիւն էր։ Եւ նրա ամրողջ կեանքի նպաաակը դարձաւ կենդանացնել քրիստոնէութիւհը, հասկանալի դարձնել ամենքին,
մտցնել ընդհանրու թեւսն արի։ի մէի
Բարեկարգութիւնների մի ճաբու֊սա դարագլուխ բացվեց եկեղեցու համար, ներէսը հասկացել էր վաագդաւոր դրութեան բուն պատճառը, ոչինչ չէր խնայում իր
