դաժան պայժասեները, հաղորդակցութեան ճանապարհների բաայակայութիւհը ստեղծում՛ են ազդարհակութեաԿ համար մի առանձնա.՛ ցած կացութիա, խիստ հնապաշտ աւանդապահոաիԻիեւ բարքերի կոպտութիւն։ Կաըբ ված լինելով դրսի աշխարհից, լեոները միչսէ յետաՏնաց ենւ անհիւրըեկալ. այնտեղ ապրող մարդը շարոմևակ զբաղված է վայրենի, ահեղ բնութեան հետ կռւելով, որպէս ղի կարողանայ իր ապրուստը հայթայթել. մտալյար֊իմացակաԿ կեանըի համար ոչ տրամադրռթիւն կայ, ոչպահանշ, ոչնոյն իսկ յարմարութիւն։ Այդ պատճառով էլ Հայաստանի այդ լեոնաշիէարհում հեթանոսութիւնը պահվում էր մի յամաոո լթեամբ, որ, ըստ երեոյթին, անընկճելի էր։
Ահա այդ գժուար մատչելի տեզերհ էր Մեսրոպը ընտրել քարողութեան ասպարէղ»նա սկսեց գողթան գալառից.
Բայց այս գաւառը Սիւնիքի և Արցախի լեռնաստանների պէս մի անլոյս աչխարհ չէր։ Այստեղ մարդկային միաքը գործում էրա Եւ եթէ գոդթանը մինչն Մեսրոպի մամասնակը էքեացել էր հեթանոսութեան մէքք պաաոճահն այն էր, որ նա մի առանձին նշանաւոր գեր էր կատարում հայկական հին աշ խարհի մէք։ Ազգային հին աստուածներիչ
հին հերո»երի աւպսգապահն էր ա և հե
