րոպի գործի ամբողջ վեհ4ւթիւեր չէ ւՍք։ կասում այն հանգամանքից, որ մեր այրու.
բենի ւոաոերը նմանութին ոճեն օտար ասդգերի սւաոերի (է«յ մի բահ, որ համաչխարհային երևոյթ է։ Ջարչաբվելու, երկար մը աոածելու, իսկական հանճարեղ սսքեզծագոր ծութեան երկունքով ւոանքվելու անհրաժեշ աոութիւն կար Մեսրոպի համար, եթէ նրա •վև դբվ։ լի՚էին նոյն իսկ աշխարհի բո֊
չոր այբուբենները։ Մէթէ տառերի դիւաի մէջ դչխաւորբ պայմանական նշաններ գեա
դրեւս է—Իհարկէ, ոչ,
հայոց աշխարհում կաբ կեգա1ւի լեզու, բամանված բամաթիւ բարբառների։ Իւրաքանչիւր հայաբնակ դալ աո, ինչպէս յայպսի է, ոճի իր առանձին բաոակազմա
կան ե հնչիճական ձենրը, Պէաոք էր գտնել հայոց լեզուի էական, ամեն ւոեդի համար ընդհանուր յաակութխնները. պէաք էր տարրալուծել ույդ լեզուն, դէսնել նրա բոլոր ճայներըւ հնչիճնեբր, յարմարեւքնել իլրաքան չիաբ աոաոանչան մի յայտնի հնչիւնի, բայց այնպէս որ լեզուն չը գրկվի իր դարդերից, ոբլքհք նրբութիւննեբի, նիւանմների աքէք են։ Պէսպք էր այնպէս անել, որ լեզուն ամբողջովին հանդէս դար գրերի մէջ, առանց պա կասութիւնների, առանց խեզաթիա բու֊&նեբի։ Ահա իսկապէս վիթխարի աշխատանքր, աէա
