228 երէչնք ա ւք բնակվող ասմարմին հրեշտակ չէ,
րի Ղո, գաԿԻՏԸ էր Կայ էբականութեսո, մէչ,
այլ մարդ է, որի՛ն կարող է նմանվել ամեն մարդ,
Մեր Մեսրոպի մասին, աարաբախաաբար, չը կան այնքան մանբամասնութիւն
ներ, որոնք թոյ1 աային մեզ մտնել նրա կեանքի բորբ խորշերի մէչ, Սակայն նրա հիացած աշակերտը իր ներբողի մէջ թողել է երկու, փասս,, որոնց վրա պէաք է ուշադրութի ան գար Տներ
դրանցից մէկը մենք արդէն յէչել ենք
հալածանքը հեթանոսոԼթեան դէմ, գոզ֊
թ ահ դյասաոառմ, Կոբիւնբ, ինչպէս տեսանք, մութ այլարաեութիւննեբով է յիշաաակում այդ եղելութիւնը, Բայց երկրորդ փասաը արդէն միանգամայն պարդ ն Մեսրոպին, իբրն քրիսաա/նեայ միսիօԱաբի, յասնձնված էր քննել և վերացնեք «բարբարիանոսՏ։ կոչված պանդը, Ջը կարողանալով խօւղքի, համոզմուԱքի զօրութեամբ հասնել նպատակին, նա դիմեց բոնութիւններխ «Թշուառացնող գալաղանբ գործի դրեց», ասում է Կոշ<իւնը. «ամենածանր պաաուհաա/ներ բերեց նրանց
գլխին բանտերի, աանչսքկքների և գելարան ների մէչ. իսկ երբ այդ էլ չօգնեց, բդելով, խանձելով, մրոաելով և տեսակ տեսակ խայտառակելով,դուրս վագեցին աշխարհից»,
