— Նվագենք վաղը Կրեյցերյան սոնատը, գոնե անդանտեն։
— Թող երաժշտությունը, մանկիկս, ես հավատում եմ, որ դու խանդավառ սիրում ես այն։
Նա դարձյալ այդ այնպես անորոշ ձևով ասաց, որ Բերտան չգիտեր՝ հանա՞ք է անում նա, թե՞ լուրջ է ասում։ Սակայն չէր վստահում հարցնել։ Բերտային մի բուռն ցանկություն էր տիրել մի անգամ էլ նրան լսելու։ Այդ ցանկությունը գրեթե տանջանք էր պատճառում նրան:
— Ահա մենք համարյա թե հասանք քո բնակարանին,— բացականչեց Էմիլը և, կարծես մոռացած, որ ինքը ուզում էր մի քիչ ման գալ կառքով, կառապանին ասաց Բերտայի հասցեն։
— Էմիլ։
— Ի՞նչ է, իմ սիրելի։
— Արդյոք սիրո՞ւմ ես դու ինձ։
Պատասխանի փոխարեն նա Բերտային իրան սեղմեց ու համբուրեց նրա շրթունքները։
— Ասա՛ ինձ, Էմիլ։
— Ախր ի՞նչ։
— Բայց դու չես սիրում, երբ հարցուփորձ են անում։
— Հարցրու, մանկիկ։
— Ի՞նչ պիտի անես... Ի՞նչ ես անում դու սովորաբար առավոտները։
— Օ, հազար ու մի բան։ Վաղը, օրինակ, ես նվագելու եմ solo ջութակի վրա Հայդնի Մեսսայում, Լերխենֆելդերի եկեղեցում։
— Իսկապե՞ս։ Ուրեմն՝ ես կարող եմ լսել քեզ դեռ առավոտը։
— Եթե ուզում ես, բայց, ճշմարիտ որ, չարժե... այսինքն՝ Մեսսան գեղեցիկ է, իհարկե։
— Այդ ինչպե՞ս էլ ես մտածել այդ միտքը՝ եկեղեցում նվագելու։
— Դա... դա սիրալիրություն է իմ կողմից։
— Ո՞ւմ վերաբերմամբ։
— Ո՞ւմ... Դե, իհարկե, Հայդնի։
126