գտնում է անմատչելի. փորձում է ճկունությունը, գտնում է այնքան ճկուն, որ կարող է կլորել և դնել ծորումը։
— Այս է ահա իմ թուրը,— ասում է և շինելու վարձը վճարում:
Երբ որ թուրը իր ձեռքով դնում է պատյանի մեջ, նա այնպես է ամրանում, որ էլ հանել չէր կարող, եթե ուզենար, բայը այդ չի իմանում ինքը։ Այդ խորամանկությունը բանեցրել էին վարպետները, որ ճանապարհին ձեռքիցը խլեն իբրև անծանոթ ավազակներ։
Ծերունին ճանապարհ է ընկնում։ Ճամփի կիսումը վարպետները հասնում են հետևիցը և ուզում են թուրը խլել: Ծերունին ուզում է պաշտպանվել, ուզում է թուրը պատյանից հանել, դուրս չի գալիս։ — Էհ, վնաս չունի, թող դուրս չգա,— ասում է ծերունին,— եթե սա իմ թուրն է, պատյանով էլ կկտրի։
Այս ասելով՝ վրա է բերում թուրը պատյանով, և երկուսի էլ գլուխը թռցնում է։
Այդ ժամանակները դեռ վառոդը չէր գտնված. քաջերի սահմանը իրանց թուրն էր։ Երբ որ ծերունու որդին՝ Ռուշանը հասունացավ և հայտնի դարձավ Քյորողլու անունով, և հոր պատրաստած թրին տիրացավ, նա ոչ միայն շատ լավ հասկացավ նրա հարգը, այլ այնպես սիրահարվեց վրան, որ վերջը մի երգով գովաբանեց նրան, ինչպես և իր Ղռաթին:
Ահա այդ երգը.
|