ՊԶՏԻԿ ԹԱՏՐԵՐԳՈԻԹՅՈԻՆ ՄԸ
ՏԵՍԻԼ Ա
Տեսարանն է Ենի գյուղ
Գիրուկ և գեղանի տիկին մը առավոտյան ժամը երկուքին տան մը մեջ պատուհանին առջև նստած մեկու մը գալուն կսպասե։
— Ինչո՞ւ ուշացավ, կըսե, մազերը վեր առնելով, խոսք տվավ, որ այսօր անպատճառ պիտի գա. արդյոք ամուսինս զինք ի դա՞ տ հրավիրեց դարձյալ... բայց չէ, ինքը ըսավ, որ դատը Պատրիարք քարան պիտի տեսնվի և թե քիչ օրեն պիտի արդարանա, արդեն որ հանցավորը Պատրիարքարան գացեր է տե չէ արդարացեր... բայց ինչո՞ւ չգար... ըսած էր, որ ժամը երկուքին պարտեզի դուռը բաց ձգեմ, ես ալ բացի... բայց չըլլա՞ որ հովը գոցած ըլլա, երթամ նայիմ (կերթա)։
— Ո՞վ է այս տիկինխ Մեղու:
— Չեմ ըսեր։
ՏԵՍԻԼ Բ
Պարտեզին դրան առջև դեղին մորուքով մարդ մը կայնած՝ չորս կողմը կը դիտե։
Տիկինը դուռը կուգա։
— Ինչո՞ւ դեղնած ես:
— Շոգենավին մեջ Մեղուն տեսա, ան ալ զիս տեսավ. թշվառականը կարծես թե հետքերս կը լրտեսե։
— Ինչ վախ ունիս անկեց:
— Վախ չունիմ, բայց չեմ ուղեր, որ վրայոքս բան մը գրե. մյուս լրագրաց բաժանորդ գրվեցա, ի՛նչ ըրի չըրի բերաննին գոցեցի, այս թշվառականը միշտ կը բզզա, միշտ կը խայթե։
— Մեկդի ըրե ատ խոսքերը, դատդ ի՞նչ ըրիր ան ըսե՛։