ԵՐԵՔ ՕՐ, ԵՐԵՔ ԳԻՇԵՐ ՍԱՐՆԻՃԻ ՄԵՋ
Ստակով հզոր, խելքով անզոր երկու եղբարք, մին վաթսուն և մյուսը վաթսուն և հինգ տարեկան, տան մը մեջ առանձնացած հանգիստ ու երջանիկ կյանք կը վարեին։
Ուշադրությամբ կարդա ընթերցող, պատմածս վեպ չէ, դեպք է։
Ասոնց պզտիկը անցյալները կը փափագի աշխարհ մտնել, ուստի աղքատ և կար կարող աղջկան մը հետ կը կարգվի։
Մեծը չուզեր կարգվիլ։ — Ինչո՞ւ: — Որովհետև վաթսուն և հինգ տարեկան մեկը ավելի գերեզման, քան թե աշխարհ մտնելու պատրաստվելու է. ուստի, լուր տարիքին հրամանացը հնազանդելով՝ պատրաստվեցավ գերեզման մտնելու և անկողին մտավ։ Անկողինը՝ գերեզման տանող արահետին կայարանն է, ուր մարդիկ իրենց տոմսակն ու անցագիրը կ՚առնեն ու կը մեկնին։
Մարդը շատ չկեցավ այս կայարանին մեջ շնորհիվ իր հարսին, որ անգութ և անխիղճ մեկն փութացուց հիվանդին ճամբորդությունը։
Մարդը մեռնելուն պես՝ հարսը իր էրկանը դառնալով ըսավ։
— Սիրելի էրիկս, եղբորդ հիվանդությունը կը պահանջե, որ զինք իրեք օր պահենք և վերջը թաղենք։
— Մեռած է, կենդանանալու հույս չկա վրան. չնայի՞ս, մարմինը սառի պես պաղ է։
— Չկենդանանա նե՝ կրնա ըլլալ, որ մարդը բոլոր իր հարստությունը մեր վրա դարձունե, խեղճը կենդանության ատենը չկրցավ կտակ ընել, պելքի մեռնելեն վերջը կընե։
— Ասանկ բան մը չեմ կրնար ընել ես, Աստված չընե։
— Ատամ, դուն ալ մա՞րդ ես մի աշխարհիս վրա. արժան ֆե թու ըսեր է կըսեն Նաբոլեոնը, եկու սըվոր չէ մրսեր։
