Մնացյալ ծածկանուններից' Փորձաոու, Անաքարսիս, Թաղես, Դիոգինես ստորագրություններով լույս են տեսել Պարոնյանի հայտնի ասույթներն ու թևավոր խոսքերը ( Աստված ինչու համար ամենեն վերջը կինն ստեդծեց.— վախնալով որ չըլլա թե իր գործին ալ մատ խառնելով տակն ու վրա ըներ», է Շատ խոսիլը Հանճարի նշան չէ», «Ամենեն իմ աստունը ժամանակն Է, որովհետև գաղտնիքրաները եբեան կը հանե'. և այլն)։
Վերջինը երկու ծածկանուններն են' Կարկուտ և Փյունիկ. Կարկուտ ստորագրությամբ են հրատարակվել փոքրիկըն ութսյգրականներ, սրամտություններ , բոնք պարոնյանական կատակներ են, խայթոցներ, ծանոթ նրա հանրահայտ երկերից. օրինակ, «Քանի մը բաներ, որ մարդուն լացը կը շարժեն» և «Քանի մը բաներ, որ մարդուն ծիծաղը կը շարժեն» վերնա դրի տակ ծաղրված են' «Հայոց արդի վիճակը», <Փանշի խորհրդածոլթյունները», «Թեթևամիտ գիտունները «Հայոց ընկերությանց տևողությունը», «Գավառացի ազգայնոց պա։ Հըքարանեն սպասած ակն կալությունը», <օրագրին փաստաբ անութ յունը», «Հայրենիքի խորհրդածությունը», «Հայոց լրագրապետներուն բանակռիվը», «Մասիսին անկողմնակալությունը» և էսյլն։
Փյունիկ ստորագրությամբ Է ավարտվում հեղինակի չայն ճանաչում գտած «հորհրդածությունք Թատրոնի», որը լույս Է տեսել «Թատրոնի» տարբեր տարեթվերի հերթական համ արներում, անստորագիր, միայն վերջին նյութը (ձ» 246) ստորագրված Է Փյունիկ- հետևությոձը պարզ Է, Փյունիկր Պարոնյանն Է։
Ինչպես տեսնում ենք, թե' անստորագիր ուղղակի խոսքով, թե քողարկված խազերով յանը իր ինքնատիպ անհատական ությածբ. նություններով, փաստական ապացույցներով ների մեջը և թե' ծածկանուններով երկերի մեջ, միշտ այս ներկա Է երգիծաբան Պարոնամենը հարուստ մանրամասնն տրված ծանոթագրությունը
ՀԱՌԱՋԱբԱՆ
Առաջին անգամ լույս Է տեսել «Թատրոնում», անստորագիր, 1874 թվականի ապրի լի 6-ին (N 1)։
1. Դերձակի խանութը Կ. Փանոսյանի «Մանզումեի Էֆքյար» հայատառ թուրքերեն թերթի խմբագրատունն ՀԷ. հան ձին «Մանզումեի» նկատի ունի խմբագրին, 1874 1875 թթ. կանանց համար հրատարակեց «Մոտա» անունով նորաձևույունն երի թերթ:
2. Ծաղրված են «Օրագրի» խմբագիր 0. Խոճասարյանի տրամաբանական անհեթեթությունները, շփոթը, այս աոթիվ «հոջերի» մեջ Պարոնյանը գրել Է.
«Օգսեն վեց տարեկան ըլլալուն պես՝ դպրոց ղրկվեցավ։ Հոն մոռացավ յուր տղայական խազերն ու սկսավ պասերոձ աշխատիլ այնպես որ քանի մը տարիեն հսկայաքայլ առաջ դիմեց։ Բոլոր գիտությանց և ուսմանց «մնաք բարյավ» ըսելով միայն տրամաբանության «բարի լույս» ըսավ, և անոր հարեցավ։ Քիլ ժամանակի մեջ տրամաբանության մեջ շատ փայլեցավ, այնպես որ ամեն խնդիր սկսավ տրամաբանությամբ լուծել, մինչև անգամ ալճեպրային խնդիրներն տրամաբանությամբ լուծեց ու վերջը չկրցավ կապել (տե ս Հ. Պարոնյան, Երկերի ժողովածու, II հտ., «Ազգային ջոջեր», «0. եոճասարյան»),
