Jump to content

Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 1.djvu/143

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Առ անձկութեամբ հրեշտակին.
Չի՛ք ի բնաւս, չի՛ք օրինակ,
Որպէս գրկաց նա կուսին։
25 Զմուռս բուրեն ստեանց պտկունք,
Յայն հոտոտի մեր քերուբ․
Ի շաղ կրծոց նորա պասուք՝
Ո՜հ, բժշկի ի մի ումպ։
Անդ և թակոյկք ճախարակեայ
30 Ժմտեալ նմա գոգ ի խինդ,
Անդ և սոսորդ ոչ ի բացեայ,
Երկի՜նք, տրոփե սիրտն ի թինդ...
Ի սարաւոյթ փրփրածնին
Կրկնամահկին ընդ ակօս,
35 Զդրանդեօք յաւէրժհարսին
Քերի հրեշտակին փաղղոս…։
Կալեալ զառու կրկին աղբեր՝
Ռահ ցօղահար, տայ մղօ՛ն,
Եւ սողոսկեալ կռուի ի վեր՝
40 Մինչ ի Հայոց Կոկիսոն...
Յահեղ ծարաւն զջուր խնդրեալ,
Ել ջո՜ւր նմա՝ ընդ եղէ՜գնն.
Եւ ոռոգի այն ինչ հերկեալ
Անդաստան ընդ երթևեկն...
45 Քամեալ զբաժակ սիրահոսան
Իբրև զերկաթ ի մագնիտ՝
Ընդարմացեալ մածնու հրեշտակն,
«Այս է, գոչէ, իմ հանգիստ»:


Ժ

ՔԵՐՕՂՆ-ՔԵՐԹՈՂ

Ցորեան՝ ատոք ի հասկին
Մեզ ընձեռէ բնութիւն,
Այլ ո՞ ի կալ ո՛չ կասու,
Ո՞ զթեփ ո՛չ ընկենու։
5 Մնան միշտ բնութեան
    Տուրք մշակութեան։


143