Jump to content

Էջ:Mikael Nalbandian, vol. 1.djvu/97

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է
ՄԵԾ ՄԱՅՐ

Պառավը, մի փոքր հարբած,
Յուր թոռների առաջև,
Թառամ գլուխը շարժելով
Մեղքերն հայտնեց բացերև։

5 «Կյանքիս անցած օրերում,
Ո՞րքան մարդ էր ինձ սիրում․
Ես ապրել լավ գիտեի.
Ու՞ր ես, իմ ջերմ մանկություն է
Իմ սպիտակ ձեռք փափկամորթ,
10 Կանոնավոր, սիրուն ոտք»։

— Մի՞թե թույլ էիր տալիս,
Մեծ մայր,— թոռները հարց արին։

«Ո՛հ զավակներս, գիտեի
Գեղեցկության իմ գինը,
15 Մինչ հասակը չէր անցել
Տասն և հինգի մյուս կողմը,
Չէի քնում գիշերներ...

Ես ապրել լավ գիտեի.
Ո՞ւր ես, իմ ջերմ մանկություն.
20 Իմ սպիտակ ձեռք փափկամորթ,
Կանոնավոր, սիրուն ոտք»։

— Եվ դու, մեծ մայր, դու նորանց
Սիրո՞ւմ էիր, ինչպես քեզ,
Պաշտում էին սիրողքդ,
25 Որ պատմում ես այժմ մեզ։—