Jump to content

Էջ:Muratsan, vol. 4.djvu/67

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

երջանկությունը տևողական չէ, ապա վշտերն էլ հավիտենական չեն. նրանք շարունակ տեղի են տալիս միմյանց, որովհետև ամենի սկիզբն մի վախճան ունի. տխրության հաջորդը ուրախությունն է. սիրածդ դյուցազնը քոնն է և կվերադառնար դեպի քեզ...

-Ա՜խ, Սեդա, ավելին մի՛ ասիր...

-Կամենում էի ասել, թե պետք է համբերել, օրինակ առ հենց մեր թագավորից և քո ամուսնուց. քանի՜-քանի՜ տեսակ փոփոխության է հանդիպել նրա բախտը, որպիսի անհաջողություններ են շրջապատել նրան, և սակայն որպիսի՜ համբերությամբ ու տոկունությամբ է նա հաղթել ամեն դժվարության։

-Ա՛խ, Սե՛դա, ինչպե՜ս քիչ ես զգում... բայց նա այսպիսի վիշտ, այսպիսի կորուստ չէ ունեցել, նա յուր երջանկությունն ու երկինքը չէ ամփոփել մի սրտի մեջ, որ խլած լինեին իրանից...

-Եվ դու, թագուհի, ինչպե՜ս քիչ ես զգում... Ներիր համարձակությանս...

-Ի՞նչ, Սեդա։

-Այն վշտերի ծանրությունը, որ մի օր նրան էր ճնշում։

-Այսի՞նքն։

-Դու ինքդ նկարագրեցիր այն երջանիկ օրը, երբ Դվինում թագավոր պսակեցին բազմահաղթ Աշոտին. այնպես չէ՞։

-Այո՛:

-Բայց հետո ամիսներ չանցած, ի՜նչ ծանր վշտեր չպաշարեցին նրան։

-Գիտե՞ս, Սեդա, այդ ժամանակվա դեպքերից ես քիչ բան գիտեմ։

-Այո՛, որովհետև շատ բան ծածկում էին քեզանից։

-Չեմ մոռացել միայն այն, որ երբ Դվինից վերադարձանք Գարդման, հայրս ասաց, թե մեր զորքերից մի քանի գունդ շուտով պիտի հասցնենք թագավորին, որովհետև ներքին գավառներում ապստամբություն է ծագել։

-Այո՛, միայն այդքան. և նրանից հետո է՛լ ուրիշ տեղեկություններ չհաղորդեցին քեզ։