չգիտեր թե ինչ աներ. նա մոտեցավ Սուրեն Արևելյանին և հարցրեց.
— Դուք թուղթ խաղո՞ւմ եք, պարոն Սուրեն Արևելյան։
— Երբեմն։
— Կկամենա՞ք այժմ խաղալ:
— Մեծավ ուրախությամբ, տիկին։
— Ա՛յ թե լավ բան մտածեցիր, Լիզա,— կանչեց ուրախությամբ Գ. Զաքարյանը:— Ես հո այդ բոլորովին մոռացել էի: Ճաշից հետո առհասարակ մի բան խաղալը բժշկական տեսակետից լավ է հո... բրա՜վո, բրավո՛, Լիզա։— Գ. Զաքարյանը ծափ տվավ։
Եղիսաբեթը բացեց սեղանը և խաղաթուղթ պատրաստեց։
— Պարոններ, ի՞նչ եք կամենում, որ խաղանք,— հարցրեց նա:
— «Дурачки»,— հանկարծ գոռաց Գ. Զաքարյանը և ուրախ կերպով սկսեց քրքջալ։— Ես բացի այդ ուրիշ խաղ չեմ իմանում, և այդ խաղն ես շատ եմ սիրում, թեպետև այդ խաղալիս «дурак»-ը— հիմարը ես եմ մնում միշտ... Եղիսաբեթն էլ սկսեց ուրախ կերպով ծիծաղել, իսկ Սուրեն Արևելյանը միայն ժպտաց։ Նրանք շարվեցին սեղանի շուրջն և սկսեցին խաղալ։ Գ. Զաքարյանը սուտ չէր ասում. նա շատ անընդունակ էր և այդ պատճառով ամեն անգամ «дурак»-ը նա էր մնում, որով և ստիպում էր Սուրեն Արևելյանին ժպտալ, իսկ Եղիսաբեթին՝ մի կուշտ ծիծաղել։
— Է՛հ, էլ չեմ կամենում այս խաղը,— վերջապես կանչեց Գ. Զաքարյանը իրեն նեղացած ձևացնելով յուր անհաջողությունից և խաղաթղթերը սեղանի վերա ցրվելով։— Այսքան «дурак»-ները որ գումարենք վերջն ես խելագար կդուրս գամ...— Եվ նա վեր կացավ տեղից։
Եղիսաբեթը թուլացավ ծիծաղից, իսկ Սուրեն Արևելյանն ասաց ժպտալով.
— Բարեկամ, ինչո՞ւ ես այդպես շուտ տաքանում, չէ որ քո սիրած խաղն այդ է։
— Այո, այդ է, բայց... այժմ ես դրան ատեցի։ Այժմ գիտե՞ս ինչ կա, Լիզա,— դարձավ Գ. Զաքարյանը յուր կնոջը,— դու կնստես դաշնամուրի առաջ և մեզ համար մի լավ, մի սքանչելի բան կնվագես ու կերգես։ Հա՛, Սուրեն,— հանկարծ
