սեղմում ես ամենքի ձեռքն էլ։ Ես շտապով ծածկում եմ փեղույրս, դուրս եմ գալիս քեզ հետ։ Գնում ենք։ Ո՞ւր։ Ո՛վ գիտե։ Երկուսս էլ խոսում ենք, սակայն ավելի լռում ենք, քան թե խոսում։ Ինչո՞ւ։ Չգիտեմ։ Թեև զգում էինք, որ շատ բան ունինք ասելու, բայց շատ քիչ բան էինք կարողանում ասել։ Ի՜նչ հիմար դրություն էր։
Հետևյալ օրն ես քեզ հրաժեշտ տվի երկաթուղու կայանում։ Վերջին ջերմ համբույրները դրոշմեցինք միմյանց շրթունքներին։ Ինչպե՜ս էինք լալիս... Սքանչելի արցունք... Շոգեկառքը սուլեց և սկսեց դեռ կամաց, հետո քիչ֊քիչ արագ փախցնել քեզ։ Վերջին անգամ լուսամուտից շարժեցիր թաշկինակդ, ես իմը, և այլևս չտեսա քեզ։
«Բայց ինչո՞ւ ես գրում ինձ արդեն հայտնի այդ եղելությունը, ինչո՞ւ այդ բոլորը հիշեցնում ես ինձ»— գուցե հարցնես դու, եթե միայն այլևս նույնը չես, ինչպես ես քեզ ճանաչում էի այն ժամանակ, որովհետև եթե դու նույնը լինես, ապա այդ հիշողությունը քեզ համար նույնքան սիրելի պիտի լինի, որքան և ինձ համար այժմ, չնայելով, որ այն ժամանակից անցել է ամբողջ երկու տարի։ Կարծեմ Գյոթեն է ասում— պետք չէ քրքրել անցյալը, նա միշտ դառն է լինում ներկայի համար։— Ճի՞շտ է արդյոք այդ։ Զգում եմ, որ այո և զգում եմ, որ ոչ։ Ինչո՞ւ։ Բացատրել չեմ կարող, բայց ես այդպես եմ զգում։ Անցյալի հիշողությունը որքան դառն, նույնքան և քաղցր է, և այդ պատճառով սիրելի է, որպես անունը սրտիդ մոտ այն էակի, որին տարիներ առաջ հողին ես հանձնել։ Այդ հիշողության մեջ կա մի տեսակ ուրույն, եթե կարելի է այդպես ասել, հոգեկան պոեզիա, ինչպես երկու հակադիր զգացումների զուգորդության մեջ։ Մի՛ ծիծաղիր փիլիսոփայությանս վրա։
Կարծեմ այս անգամ այսքանը բավական է. մյուս անգամ մեր ընտանիքից տեղեկություն կտամ քեզ, որ խնդրում ես ինձնից։ Իսկ այժմ ընդունիր համբույրս և մնաս բարև։
