Էջ:Petros Duryan, Collected works, vol. 2 (Պետրոս Դուրյան, Երկերի ժողովածու, հատոր 2-րդ).djvu/212

ՍՈԻՐՄԱԿ.— Պիտիլոե՞ս... ՀՐԱՉՏԱ Դես մաիկ ըրե... Դու չարագործ Էիր, թագուհ- վույն սիրահարեցուր և ոլզեցի,ր զայն կրիցդ զոհել, թա- գավորն իմացավ, նա քեզ հեռացուր և քու դիւոավորու- թյունդ իր վրա փորձեր. հետո զքեզ պալատեն վոնդեց... Դու երեսանկյալ' քինախնդիր գացիր վանքը և քանի մր կեղծ արցունք թափելով խաբեութչամբ երեց ձեոնադրր- վեցար. մեկր քեզի շր հարցուր քու անցյալդ, խաչ մը տվին ձեոքդ, և դու զայն սուրի տեղ կր գործածես, կը տեսնես որ ամեն թան գիտեմ։ ՇԱՀԱՆԳՈԻԽՏ Ո'վ երկինք, ՍՈՒՐՄԱԿ.— (ւՌկուոի) Բայց ո՛վ Է այս անձր... ՀՐԱՉՏԱ.— ճանչեցի զքեզ... Ամր աա.. « ՍՈԻՐՄԱԿ.— Թող որ քեղի համար աղոթեif... ՀՐԱՉՑԱ Քու ոճիրներուդ քավության համար աղոթե, ա- նօրե՚ն... ես զքեզ ճանչեցի, գսւլ ալ զիս ճանշե (կարծ- քը կը բանա): ՍՈԻՐՄԱԿ.— Հրաչյա՜... Արքայորդին։ ՀՐԱՉՏԱ.— Ես այն ատեն տղա Էի, րտյց ամեն բան չսեցի... Օ՛ն, կորի* ր տյս սրրավայրեն և մեկ մ*ալ ոտք շի պիտի կոխես հոս։ ՍՈԻՐՄԱԿ.— (ցսւծ, աո Հրաշյա) Զդուշացի՛ ր ուրիշի րսելու, թե ես Սմբատն եմ։ ՀՐԱՉՏԱ.— Վատարա~նց։ ՍՈԻՐՄԱԿ.— (երթալով, մեկոսփ) Արքա և արքայորդի, դո ղացե՚ք ինձնե։ — 212 —