ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Գիտեմ, Եդուարդ, կը սիրես զիս, բայց այդ ցավերն ալ կրել՝ քեզ համար դառն և անհնարին է։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Իսկ դո՞ւ, քաղցր և հեք արարած։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Զիս մի մտածեր... ես կը համբերեմ...
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Անհնար է որ ես բաժնվիմ քեզնե, Վարդուհի, բայց...
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- (ընդմիջելով) Քաշածնե՜րդ...
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Մտիկ ըրե, Վա՛րդուհի...
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Հիմա կը հասկընամ ստեպ ինձ «գեղեցիկ ես» ըսելուդ իմաստը. ըսել կուզեիր՝ թե գեղեցիկ ես, բայց աղքատ... անոր համար...
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Վա՛րդուհի...
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Տե՛ս, առաջ քույր կը կոչեիր զիս և հիմա ստեպ անունս կուտաս։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Հրե՜շտակս... (ձեռքը աչքերուն կը տանի և արցունքով կը թանա):
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Շիտակ խոսե, Եդուարդ, ե՞րբ պիտի երթաս։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Ո՞ւր։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Ուր որ միտքդ դրած ես։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Ա՜հ, իմ հոգիս... միթե քեզնե բաժնվելե վերջը գերեզմանեն ուրիշ տեղ մ’ունի՞մ։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Գերեզմա՜ն։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Սոսկացի՛ր։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.- Շա՜տ մութ կը խոսիս, Եդուարդ։
ԵԴՈԻԱՐԴ.- Լավ... Վարդուհի, Լամարթինի սիրավէպ «Ռաֆայել»-ը կարդացեր ես4), այնպես չէ՞։
ՎԱՐԴՈՒՀԻ.-Այո՛...
— 383 —