Այտք քո կարմիր՝ նըման կեղևոց նըռան,
Պարանոց քո քան զաշտարակըն Դաւթեան,
Որ շինեալ է ի Թալպիօթն անկործան,
Կախեալ ի նմա աշտեայք և հազար վահան.
Արի՛ մըտցուք ի տուն գինւոյ սիրով քո,
Եւ կարգեսցուք ի վերայ քո զսէր սիրոյ.
Արի՛, արի՛, դարձիր առ մեզ, սոմնացի,
Եւ լըսեցո՛ ըզբարբառ քո բերկրալի:
Վաղորդենիւ ցօղով գըլուխ իմ լըցաւ,
Վարսք իմ տարափով գիշերոյ ուռճացաւ,
Ձեռք իմ պընտեալ ակամբ թարսսայ շքեղացաւ,
Եւ ի քարանց շափիւղայից կազմեցաւ.
Արի՛ մըտցուք ի տուն զինւոյ սիրով քո,
Եւ կարգեսցուք ի վերայ քո զսէր սիրոյ.
Արի՛, արի՛, դարձիր առ մեզ, սոմնացի,
Եւ լըսեցո՛ ըզբարբառ քո բերկրալի:
Ե՛կ ի ծայրէ Լիբանանու է՛ջ, արի՛,
Եկեսցես և անցցես յոյժ վաղվաղակի,
Ի գըլխոյ Սանիրայ և Ահերմօնի,
Փութա՛ և է՛ջ, գովեալ քոյր իմ նազելի:
Արի՛ մըտցուք ի տուն գինւոյ սիրով քո,
Եւ կարգեսցուք ի վերայ քո զսէր սիրոյ.
Արի՛, արի՛, դարձիր առ մեզ սոմնացի,
Եւ լըսեցո՛ ըզբարբառ քո բերկրողի: