Գարունն եհաս, զաշխարհս ամէն կենդանացոյց,
Ոյժ ըզգեցեալ՝ ես զօրանամ նոր ի նորոյ,
Գեղազարդեալ զերեսս երկրի վայելչացոյց,
Ընդոր հնացեալ՝ միշտ գոհանամ՝ նոր ի նորոյ:
Երամ կապեալ քաղցրաբարբառ հաւք երկնային,
Յոյժ ցընծութեամք թևապարեն յօդըս վերին,
Խորին սրգով՝ ես վարանեալս բոլոր տարին,
Ձայն ամբարձեալ ուրախանամ՝ նոր ի նորոյ:
Իմ դադարքս էր խոռոչք ծառոց և ծերպք վիմաց,
Ուր համրացեալ նըստէի ես ի սուգւ ի լաց,
Այսօր եհաս ինձ ցընծութեան ձայն աւետեաց.
Մըգաթափեալ՝ արդէն ցընծամ՝ նոր ի նորոյ:
Ըստ արքային Սողոմօնի երգոց բանին,
Անձրևք անցեալ և խոյս տըւեալ ի բաց գնացին,
Ծաղկիք յոսնին, ծառք տերևին և զարդարին,
Զձայն տատրակին լըւեալ բերկրիմ՝ նոր ի նորոյ:
Ի մեղմագոյն ցօղոյ երկնի՝ իմ վարդենին,
Զըւարճացաւ ի գեղ լուսոյ ի պարտիզին,
Ես բիւրեցից զգոհութիւնս իմ վերըստին,
Գեղգեղելով՝ առաւօտեմ՝ նոր ի նորոյ: