Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Երբ որ մըտար ի ծովս աստ՝
էիր Աշոտ լուկ երկաթ,
Հիմոր ելնես՝ կուռ պողվատ։
Հա՜, փայլիր, հա՜ սլացիր, երկաթ ու պողվատ,
Հազրով, բյուրով թափե բոցեր անընդհատ.
Շուրջ շողացիր ծայրե ի ծայր հայրենյաց,
Մանրև՛ մաշե՛ զզենք մեր ամեն թըշնամյաց.
Հայոց հողուս դու կյանք տուր,
Երկինք քեզ տա հրաթափ թուր,
Նահապետին՝ սիրտ քանց հուր։
|
|
