տեսել էր, որ էր տան դուոր բաց են թողել, փակել էր կողպեքով ու հեռացել, ուշադրություն անգամ չդարձնելով, որ մենք կարող ենք դուրսը մնալ• Մենք նստեցինք պատի տակ ընկած քարերի վրա, իսկ դյուղխոր- հրրդի նախագահը գնաց Ուլյաշային գտնելու։ Անցավ 10—15 րոպե։ Ներքևից, Խոլոպովի աներոջ տնից դեռ չսվում էին երգի ձայներ, աղմուկներ ու հարայ-հրոց։ Բարձրացանք, որ գնանք այն կողմը։ Մութ էր, տասը քայլի վրա բան չէր երևում։ Եվ հանկարծ մենք տեսանք, որ քամու արագությամբ դեպի մեզ է գալիս սպիտակ սյունանման մի բան. մենք բնազդաբար ճանապարհ տվինք—և մեր միջով սրընթար անցավ այն երիտասարդ պրիգունը, նորելուկ «մարգարեն)), որ, ինչպես երևի վայել է միայն մարգւսրեներին — վազում էր ոչ թե սովորական մահականցվի նման, այլ ետ-ետ, ցիրկային ծաղրածվի ճարպկությամբ։ — Եվ տարօրինակն այն է, որ նա ոչ ընկնում էր, ոչ սայթաքում։ Մի վայրկյանում նա հեռացավ մեզանից և կորավ խավարում, և մենք դժվար թե հասկանայինք նրա ով լինելը, եթե մեր ականջը չծակեր նրա մարգարեական «տը-տը-տը-տըն)) ։ Բիչ անց' եկավ գյուղխորհրդի նախագահը և մեղ բացատրեց, որ նիկիտինցիների գալուց հետո մարգարե դարձած այգ պրիգուն երիտասարդը վերուստ, ս. հոգուց ստացել է և այգ ետ-ետ վազելու շնորհն որ հիմա, երբ գիշերները հարկավոր է լինում պրիգունների ժողով հրավիրել — նա շրջում է տներն այդ արտառոց եղանակով և բարեպաշտներին քավության հրավիրում։ — Ի՞նչպես, ուրեմն դրանց աղոթքը դեռ չի վերջացել։ — Ինչպես երևում է։ Հիմա նորից կհավաքվեն և երևի մինչև լույս կթռչկոտեն։ 134տեսել էր, որ էր տան դուոր բաց են թողել, փակել էր կողպեքով ու հեռացել, ուշադրություն անգամ չդարձնելով, որ մենք կարող ենք դուրսը մնալ• Մենք նստեցինք պատի տակ ընկած քարերի վրա, իսկ դյուղխոր- հրրդի նախագահը գնաց Ուլյաշային գտնելու։ Անցավ 10—15 րոպե։ Ներքևից, Խոլոպովի աներոջ տնից դեռ չսվում էին երգի ձայներ, աղմուկներ ու հարայ-հրոց։ Բարձրացանք, որ գնանք այն կողմը։ Մութ էր, տասը քայլի վրա բան չէր երևում։ Եվ հանկարծ մենք տեսանք, որ քամու արագությամբ դեպի մեզ է գալիս սպիտակ սյունանման մի բան. մենք բնազդաբար ճանապարհ տվինք—և մեր միջով սրընթար անցավ այն երիտասարդ պրիգունը, նորելուկ «մարգարեն)), որ, ինչպես երևի վայել է միայն մարգւսրեներին — վազում էր ոչ թե սովորական մահականցվի նման, այլ ետ-ետ, ցիրկային ծաղրածվի ճարպկությամբ։ — Եվ տարօրինակն այն է, որ նա ոչ ընկնում էր, ոչ սայթաքում։ Մի վայրկյանում նա հեռացավ մեզանից և կորավ խավարում, և մենք դժվար թե հասկանայինք նրա ով լինելը, եթե մեր ականջը չծա- կեր նրա մարգարեական «տը-տը-տը-տըն)) ։ Բիչ անց' եկավ գյուղխորհրդի նախագահը և մեղ բացատրեց, որ նիկիտինցիների գալուց հետո մարգարե դարձած այգ պրիգուն երիտասարդը վերուստ, ս. հոգուց ստացել է և այգ ետ-ետ վազելու շնորհն ոլ հիմա, երբ գիշերները հարկավոր է լինում պրիգունների ժողով հրավիրել — նա շրջում է տներն այդ արտառոց եղանակով և բարեպաշտներին քավության հրավիրում։ — Ի՞նչպես, ուրեմն դրանց աղոթքը դեռ չի վերջացել։ — Ինչպես երևում է։ Հիմա նորից կհավաքվեն և երևի մինչև լույս կթռչկոտեն։ 134
