դա, իհարկե, չի փոխում դրությունը։ Չգիտեմ ո՞ւմ կարող են հետաքրքրել օր. Միխայիլ Կուզմինի այն բանաստեղծությունները, որ լույս են տեսել «Нездешние вечера» խորագրով։ Կամ Բայլմոնտի «Перстень»48 և կամ Սոլոգուբի «Фимиамы»49 ժողովածուն։ Ահա ձեզ մի երկու օրինակ։—
Կուզմինից (հենց առաջին պոեզը).—
|
և այլն և այլն—մինչև վերջ նման քնքշություններ:
Կամ Անդրեյ Բելուց («Звезда» ժողովածուից).
|
Твой ու Тобой-ը, իհարկե, գլխատառերով, ա՜խ քիչ է մնում արտասվեմ…
Երևակայեցեք հիմա, որ հիսուն-վաթսուն տարեկան մարդիկ դեռ մինչև օրս, պատերազմի և հեղափոխության այն ահռելի տարիներից հետո, իրենց ծերունիների թքակալ շրթունքներով շարունակում են նվալ նման գիմնազիստական քնքշություններ և մինչև օրս էլ շարունակում են կնոջն ուղղված «դուն» գրել գլխատառով!