Ղուկաս էֆենտի, ակամա՝ բարևը առած էր։
Հաճի Թումիկի ներկայությունը, եկեղեցիին շրջափակին մեջ, անհաճո տպավորություն մը ըրած էր Աղքատախնամին նախագահին վրա։
− Ի՞նչու եկեր բակին մեջ կպտտեր այդպես,− խորհած էր ինքնիրեն։
Հետո, հիշած էր Սաթենիկի դեմ եղած հանրագրության պարագան, Սերգիսի ըրած դիմումը, իր տված ու չկատարած խոստումը։ Ու ճիշտ այդ միջոցին նշմարեց ահա Սերգիսն ալ, որ հոն բակը կշրջեր, ինչ որ ավելցուց իր տարտամ կասկածները։
Եվ շուտաքայլ մտավ այն դռնեն, որ կառաջնորդեր Աղքատախնամի սենյակը տանող սանդուխը։
Վերը, ովորական ամբոխը եկած բռնված էր, մթնոլորտը անախորժ հոտով մը ապականելով։ Ղուկաս էֆենտի առանց պատասխանելու իրեն ուղղած հոտընկայս բարևներուն, մտավ սենյակեն ներս, ուր արդեն հավաքված էին Աղքատախնամի անդամները։
− Իշալլահ այսօր շատ գործ չունինք,− ըսավ իր պաշտոնակիցները բարևելով։
− Սովորական ընթացիկ գործեր, էֆենտի,− պատասխանեց անդամներեն մեկը։
− Ինչ որ է շուտով լմնցնենք, որովհետև այսօր ստիպված եմ կանուխ երթալու… փեսացուս՝ Լևոն էֆ․ Կոկիկյանը եկավ Փարիզեն, ցերեկը մեզի պիտի ճաշե, հիմակ ալ եկեղեցի պիտի գան աղջըկանս հետ…
Եվ այս լուրը հաղորդելով՝ հաղթական ակնարկ մը պտըտցուց ներկաներուն վրա։
− Օ, աչքերնիդ լույս ուրեմն… հարսնիքը մո՞տ է արդյոք։
− Գալ երկուշաբթի կընենք կլմնցնենք կոր… ես թեև կփափաքեի քիչ մը ատեն երկարաձգել, բայց փեսանիս կաճապարե կոր, որովհետև Փարիզի գործերը չեն ներեր իրեն ավելի երկար ատեն հեռու մնալ… երկուշաբթի պսակը պիտի ընենք և նույն իրիկունը շոգեկառքով պիտի մեկնին…
− Օխ, շատ աղեկ, ուրեմն մեղրալուսինը ճամփորդության մեջ պիտի անցնեն։
− Այնպես պիտի ըլլա։
Հետո խնդալով ավելցուց.
