− Գաբրիել էֆենտիին քով եթե մինչև այսօր կպաշտոնավարես ու անոր վստահությունը կվայելես, պատճառն այն է, որ ես քեզի համար երաշխավոր եղած եմ։
− Գիտեմ այդպես ըլլալը։
− Եթե ոչ, այդ մարդը քեզի պես անծանոթ գավառացիի մը կհանձնե՞ր իր գանձումները։
− Երբեք,– պատասխանեց երիտասարդը, որ տակավին չէր կարող գուշակել թե վաճառականը ո՞ւր կապել կուզե խոսքը։
− Ես այս ամենքը ըըած եմ,− շարունակեց Մարգար էֆ.,− առանց ոևէ ակնկալության։
− Այո՛։
− Հիմա իս մտիկ ըրե, այսօր ատենը եկած է, որ իմ ըրած բարիքներուս փոխարեն հատուցանես ինծի։
− Եթե կարելի ըլլար ատիկա, աշխարհի ամենեն երջանիկ մարդը պիտի համարեի ինքզինքս։
− Շատ կարելի է։
− Ի՞նչ կերպով, Մարգար էֆենտի։
− Ինծի ծառայություն մը մատուցանելով։
− Հրամայեցե՛ք, և ամեն բան ընելու պատրաստ եմ, բավ է, որ կարողությանս սահմաններուն մեջ ըլլա։
− Շատ դյուրին բան է առաջարկելիքս։
− Հրաման ըրեք ուրեմն։
− Կինս կճանչնա՞ս։
− Այո՜, մեկ քանի անգամ տեսած եմ,− կմկմաց երիտասարդը այս անակնկալ հարցումեն բոլորովին շփոթած։
− Իսկ ինք քեզի կճանչնա՞…
− Չեմ կարծեր, երբեք հետը խոսելու պատիվը չեմ ունեցած։
− Այն ատեն գործը կարգին է ուրեմն։ Խմե՛ տեսնենք սա գարեջուրը և ուրիշ մը ապսպրենք։− Աբգար երկյուղածությամբ գավաթը շրթունքին տարավ, խմեց ու բերանը թաշկինակով սրբեց։
− Այսօր կինս Բերա պիտի գա, և մեկ քանի այցելությաններ պիտի տա։ Կուզեմ, որ առանց նշմարվելու իր ետևեն երթաս…
− Այսինքն զինքը լրտեսե՞մ,− հարցուց երիտասարդը։
Պահ մը լռություն տիրեց։ Թե՛ վաճառականը և թե՛ երիտասարդը ինքզինքնին նեղված կզգային։
− Կըլլա՞,− հարցուց վաճառականը վերջապես։
