− Մարդուն բուն բարեկամը ձախողության մեջ հայտնի կըլլա։
− Շատ ճիշտ է։
− Հաջողության ատեն ամեն մարդ բարեկամ է քեզի։
− Շաա ճշմարիտ կխոսիս կոր, Ճանիկ աղա։
− Ես կարդացած մարդ չեմ՝ բայց փորձառություն ունիմ։ Հիմա քեզի անկեղծորեն խոսի՞մ․․․
− Խոսեցե՛ք։
− Բայց չպիտի բարկանաս… խոսք տուր, որ չպիտի բարկանաս։
− Ի՞նչ կա բարկանալու, խոսեցե՛ք տեսնենք։
− Կարելի է պիտի ըսես, որ այս մարդը ինչո՞ւ իմ գործիս կխառնվի կոր, բայց առաջվընե ըսի, ես քեզ կսիրեմ, և մարդս երբ սիրած մարդը նեղության մեջ տեսնա, ձեռքը չէ, կուզե որ բան մը ընե… ես հարուստ չեմ, դրամ չունիմ, որ դրամով օգնեմ, բայց ես ալ ուրիշ կերպով կրնամ օգնել և քանի որ ձեռքես կուգա, ինչո՞ւ չընեմ…
− Այնպես է,− պատասխանեց պր․ Թորգոմ, առանց ըմբռնելու այս խոսքերուն թաքուն իմաստը։
− Հիմա գանք բուն խնդրին,− ըսավ Մեռոնսըզ Ճանիկ,– վարժապետ, դուն այդ գործը չպիտի կրնաս հաջողցել։
− Ո՞ր գործը,− հարցուց ուսուցիչը։
− Սա թուղթ մը կպտտցնես կոր նե, հանրագրությո՞ւն է, ի՞նչ է։
− Այո՛, այսինքն, թաղեցիներուն կողմե բողոքագիր մը Վարչության ուղղված…
− Գիտեմ, ճանըմ, գիտեմ ինչ ըլլալը… մինչև հիմա քանի՞ ստորագրություն ժողվեցիր։
− Դեռ նոր սկսանք…
− Տաս օր է կպտտիս կոր, վարժապե՛տ, ինե բան մի ծածկեր, ես ամեն բան գիտեմ, քանի՞ իմզա ժողվեցիր։
− Բավական եղավ,– կմկմաց Թորգոմ։
− Բան մըն ալ չեղավ,– գոչեց Մեռոնսըզ Ճանիկ,– միայն Համբիկը ստորագրած է։
− Ճիշտ է,− խոստովանեցավ ուսուցիչը։
− Տեսա՞ր, որ ամեն բանե տեղեկություն ունիմ։
− Աշխատես ալ նե, անօգուտ,– վճռեց մյուսը,− ասիկա քո
