Նուրբ ստվերները փռվում են քնքուշ, Կապույտ խավարն է երկինքը պատում.— Անուշ վարդերից մնաց միայն փուշ Եվ ցնորքներից վիշտ ու վհատում... Ու մենք ուզեցինք դարձյալ հանդիպել,— Ահա,—մեր հոգում խավար է և մահ.— էլ ի՞նչ երազի պատրանքով խաբվել Եվ ի՞նչ խոսքերով զրուցել հիմա... Քո արցունքները թափվում են ահա, Եվ դառն է լացըդ հուսահատական.— Քեզ ի՞նչ հավատով սփոփեմ հիմա, Ի՞նչ արցունքներով հիմա հեկեկամ...
