ՎԱՐԴ.—+ Տղա մը լճին եզերքը զվարճացած ատեն` դիպվածով մեջն ինկեր է։
ՇՈՒՇԱՆ.—+ Ազատեցի՞ր զենքը։
ՎԱՐԴ.—+ Այո՛ և իր մոտակա բնակարանը տարի։
ՇՈՒՇԱՆ.—+ Ո՜հ, Վա՛րդ, պահապան հրեշտակ մ'ես դու... (կերթան առջևեն):
ԳԵՂԱՄ.—+ Ո՜հ (հուսահատ հեռանալով):
ՍՈՒՐՄԱԿ.—+ Որչա՜փ պտտցուցիր զիս և դեռ չը գտանք...
միթե խաբեցի՞ր զիս։
ՏՒՐԱՆ.—+ Ւնչո՞ւ պիտի խաբեմ... Թշվառականները եկած ատենս կը շրջագայեին։ Այս բարկությանս ատեն եթե գտնեմ` այնպիսի հարված մը պիտի տամ ինծի դեմ դնողին, որ երկու կտոր պիտի ըլլա։
ՍՈՒՐՄԱԿ.—+ Լռե՛, պոռոտախո՜ս, զանոնք գտնելու է հիմա, վասնզի կես գիշերվան մոտ է... Գուցե բնակարաննին դարձած ըլլան։
ՏԻՐԱՆ.—+ Ուրեմն վաղ գիշերվան ձգենք մեր ձեռնարկությունը, վաղ գիշեր անպատճառ կը կատարենք և ալ կը հաջողի։
ՍՈՒՐՄԱԿ.—+ Միթե մինչև վաղը մտատանջության և կարոտանաց դա՞ր մ'ալ պիտի անցնեմ ես։ Ո՛չ, ո՛չ, չեմ կրնար այս սիրույն դիմանալ, միթե չգիտե՞ս, թե ի՞նչպես կայրի սիրտս...
ՏIՐԱՆ.—+ Ուրեմն մեկ մը երթամ տանը կողմերը դիտեմ, դու