(Միամիտ) ընկեր, դու մի՛ զարմանար...



* * *

[Միամիտ] ընկե՛ր, դու մի՛ զարմանար,
Որ չեն երգերըս պատանու կորով.
Ես ձեռքս չառած տակավին քընար,
Տանջվել եմ կյանքի բոլոր ցավերով։

5 Վիշտն ու [ցավերը] դեռ վաղ ծըծեցին,
Քամեցին հյութերն իմ մատաղ սըրտի,
Հոգսերն էլ տըհաս միտքըս կըրծեցին,
[Թրթուրներն ինչպես բողբոջը վարդի]։

Եվ ես [հյուծված] երգում եմ այսօր
10 Եվ սիրտս մաշված, և ձայնըս տկար,
Եվ երգըս տխուր, և կուրծքս անզոր,
Եվ խիստ նախատված բոլորի համար։

Հա՛, ուրիշ բան էր՝ եթե ինձ ընկներ
Գոնե մի նշույլ բաղդավորության...
15 Բայց իմ բաժինը՝ այս եղավ, ընկեր,
Իմ այգն ու մութը միասին եկան։

1892

---