Էջ:Արևելք 11.jpg

Խորհրդանիշն ես աստղերուն, լույսերուն,
Առավոտը հորիզոնիդ վրա հաղթ
Շաղի, շողի փրփուրներով կը բացվի,
Եվ դարերուդ հետ խորհուրդներըդ խորին
Ազգերուդ հետ՝ հանդիսավո՜ր կը կենան։
Դուն ինքդ աղոթք, Արևե՛լք,
Եվ աղոթքներ կընդունիս,
Մարդկությունը կիսագունդիդ բովանդակ
Իբրև ծուխ մը օդասըլաց
Քու արևուդ կ՚երկարի,
Եվ կիները արևներուդ ծարավի՝
Գաղտագողի կը բանան
Նիգերն իրենց տնակին,
Արու ձեռքով զմռսված,
Եվ կը խըմեն շաղերն իրենց աչքերով
Որպես ճամփորդ մը հոգնած,
Որ դարուն մեջ մեկ անգամ
Կաթիլ֊կաթիլ քնարող
Ակի մ՚ առջև սառնորակ
Կարոտագին՝ կառնե կանգ…
Արև՜, Արև՜, նախնիքներուս դուն Հավատք,
Քու շաղերովդ ջերմացո՛ւր
Կուրծքըս ցրտին օտարոտի հողմերեն,
Բոցավառե իմ հոգվույն
Անտառըն հոծ, մթաստվեր։
Արև՜, Արև՜, տո՛ւր բիբերուս հրդեհներ
Եվ մազերուս սևություն։
Ո՜վ Արևելք, արևափառ ու հնոց՝
Ուր կրոններն հրկիզեցին մեծ գանգեր։
Դուն արևով փայլեցար՝
Արևն զքեզ համբուրեց։
Ահա մարմարն կիսակործան մեհյանիդ
Դեռ հավատքով ջերմին է,
Եվ ավերակներդ կը հնչեն
Մեծաբարբառ ղողանջով
Հին դարերու նվագներ