չէր խոսել, ուղղակի հեշտանք զգաց և ուզեց մի քիչ ավելի մնալ։
— Կուզիմ քիչ մըլ կենալ, տեսնամ պիտի կաթե՞, թե չէ,— ասաց և նայեց առաստաղին։
— Հա՜, աղեկ ըսիր, դուրսն ըլ արզևը կշռշռա։
Եվ Ավետիս Ամուճան նրան ասաց,
— Է՜հ, Թագուկ Տուտու, ես ըլ, դուն ըլ էս աշխարհքի մեջ մնացինք մինակ։
— Քա, ի՞նչ կըսես,..
— Յա՜, Գուվարս մեռավ․․․
Եվ Թագուկ Տուտուն իր աչքերով տեսավ, որ այդ վաթսուն և հինգ տարեկան ծերունին, այդ կոպիտ մարդը մանկան նման լաց էր լինում իր մեռած կնոջ վրա։
Այդ իրողությունը խորը, խորը տպավորություն թողեց Թագուկ Տուտուի վրա և ինքն էլ ձայնակցեց լացին։
Հաջորդ առավոտյան Թագուկ Տուտուն բոլոր հարևանուհիներին պատմեց դեպքը և ասաց.
— Կնկա բախտն էլ էն է, որ էրիկմարդուն առաջը մեռնի, ինքը չի լա մարդուն վրա, մարդը լա իրեն վրա։
Այդ օրվանից Ավետիս Ամուճան հաճախ էր երևում Վարի թաղում և հատկապես Թագուկ Տուտուի խրճիթում։
Այն օրն անձրևը չէր կարողացել թափանցել Թագուկ Տուտուի կտուրը։
— Հեչ չպիտի թողում, որ կաթիլ մի վար գա,— վճռականորեն ասաց Ավետիս Ամուճան։
— Սաղ ըլլիս, Ավետիս Ամուճա,— պատասխանեց Թագուկ Տուտուն։
Երբ անձրևներից հետո ձյունը թափվեց, Ավետիս Ամուճան սկսեց գնալ և Թագուկ Տուտույի կտուրի ձյունը մաքրել։
Առաջին ձյունը երբ թափվեց և առավոտյան դեմ կտրվեց, Ավետիս Ամուճան գնաց Թագուկ Տուտույի տունը, առանց նրան լուր տալու բարձրացավ կտուրը, կտուրի աստիճանները դրսից էին, և սկսեց մաքրել ձյունը։ Թագուկ Տուտուն դեռ չէր զարթնել, հենց Ավետիս Ամուճայի՝ կտուրի վրա գնալ-գալուց էլ զարթնեց։
— Քա, վո՞վ է տեները ելեր, ձոնը կմաքրե,— ասաց Թագուկ Տուտուն ինքնիրեն և դուրս ելավ։
