— Զուր մի՛ հոգնիր։
Ադամ նորից պնդեց։
― Շատ լավ,— ասաց Լիլիթ,— եթե ինձ բռնես, դրախտի ամենից քաղցր պտուղը կտամ քեզ։
― Ո՞րն է այդ, որ դու գիտես, ես՝ ո՛չ, թեև դրախտի բոլոր պտուղները ճաշակել եմ արդեն,— զարմացած հարց տվեց Ադամ,— ի՞նչ է անունը։
― Համբույր։
― Համբո՞ւյր,— զարմացական ու հարցական կրկնեց Ադամ։
― Այո՛, համբույր,— շրթների հատնումը ուրիշ շրթների վրա։ Չգիտե՞ս։
Ադամ խորհում էր, թե ո՞րտեղից այդ գիտեր Լիլիթ, ե՞րբ և ի՞նչպես․․․ Եվ վարանոտ նայեց Լիլիթին։ Իսկ Լիլիթ անխոս նայում էր Ադամի աչքերին, և սակայն նրա բոցալեզու հայացքը կրակե ճառագայթներով անցավ Ադամի բիբերի միջով և բռնկեց Ադամի հոգին մորենու պես։
Հասկացավ Ադամ և սրտակամ համաձայնեց։
Վազում էր Լիլիթ կայտառ ու թեթև, Ադամ ոգևորված վազում էր հևիհև։
Թաքչում էր Լիլիթ թփերի տակ, ապա ցատկում էր վեր, կանգնում էր մի պահ և հնչուն ծիծաղով ասում․— «Արի՛, արի՛, բռնիր, սպասում եմ»։ Եվ կարմիր շրթները համբույրի բողբոջ կազմած սպասում էր։
Ադամ խելակորույս կանգ առավ։
— Ադա՛մ, աստված քեզ ինչո՞ւց ստեղծեց,— հարց արավ Լիլիթ՝ նրան մոտենալով։
― Հողից, բայց իր պատկերի նման։
― Հողի՞ց, հողի՞ց․․․ հա՛, հա՛, հա՛,— ծիծաղում էր ու ծաղրով ծիծաղում,— դրա համար այդպես ծանրաշարժ ես, հաստ ու կոպիտ։
Ադամ բորբոքվեց ու բարկացավ. և բոլոր ուժերը հավաքած՝ վազ տվեց. վազեց Լիլիթի վրա և քիչ մնաց բռներ նրան ու ճմլեր իր գրկում․ սակայն մատները միայն դիպան մազերին։ Իսկ Լիլիթ, ակնթարթի մեջ, արտուտի պես նետվեց վեր ու սլացավ թավուտների մեջ՝ զվարթ ծիծաղով ու բարձր ձայնելով․
— Ադա՛մ, վաղն արի գնանք դրախտը շրջելու։
Ադամ հաղթված և ամոթահար՝ երկար ժամանակ մնաց բևեռված և աչքերը անթարթ ծովացած Լիլիթին պարփակող թավուտների վրա։
Արշալույսին Ադամ եկավ և դեգերեց աղբյուրի շուրջը։ Սպասեց, մինչև Լիլիթ ծաղիկներով պճնված, հազար նազանքներով երևաց։
