Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Մի՛ լար, բլբո՛ւլ
Մի՛ լար, բլբո՛ւլ, քեզ մի՛ տանջիր,
Որ փոթորիկն անիրավ
Վարդըդ սիրուն, վարդըդ կարմիր
Թփից պոկե՜ց ու տարա՜վ․․․
Կանցնեն օրեր․․․ Կըգա կրկին
Մի նո՛ր գարուն վարդաբեր․
Եվ մոռացած քո վիշտը հին,
Նորից կերգես վարդին սեր։
Բայց վա՜յ կյանքի այն խեղճ երգչին,
Որ վաղաժամ որբացած,
Յուր սիրելի, խոսուն վարդին
Ցուրտ հողին է նա հանձնած․․․
Երգչի համար գարուն չի՛ գա,
Ո՛չ նա նոր վարդ կըսիրե․
Նա պետք է լա, պետք է սըգա,
Մինչ հավիտյան կըլռե․․․
|
|
