Մասնակից:Գոհար Պողոսյան

Բարդացնում ես դու քո կյանքը

Եվ չգիտես ինչի համար,

Երբ կարող ես շատերի պես՝

Դու էլ «անհոգ զվարճանալ»:

Երբ կարող ես շատերի պես՝

Դու էլ ոչինչ չնկատել,

Բայց կույր աչքով ու կույր հոգով՝

Ամեն մեկին քննադատել:

Խնջույքներում բաժակ պարզել,

Կենաց ասել, կենաց լսել,

Շաբլոն դարձած հին խոսքերով՝

Իրար գովել ու բամբասել:

Հարբել կյանքի լիությունից,

Երբ որ պետք է՝ երես ծռել,

Մեծ-մեծ խոսել մարդկությունից,

Իսկ երբ շահն է խոսում՝ լռել:

Քամելիոնի պես գույն փոխել,

Թացի հետ թաց, չորի հետ չոր,

Հազար տիրոջ ծառա լինել,

Ունենալ հազար մեկ քավոր:

Ողջ կյանքը շվաքում ապրել,

Շվաքում քնել, արթնանալ,

Իսկ շվաքը, երբ նոսրանա՝

Նորը գտնել ու հեռանալ:

Ու ճոճվելով, օրորվելով

Կյանքի պարանով մագլցել,

Թե մեկն էլ խոչընդոտ դառնա՝

Դեմքին ժպտալ ու վայր գցել:

Հասնելով ամեն բարձունքի՝

Հաղթական բոլորին նայել,

Բայց վեր նայելով՝ մտածել.

«Արդյոք այս տե՞ղն է ինձ վայել»:

Ու շարունակել բարձրանալ,

Ձգտել հասնել ավելի վեր,

Մոռանալով, որ վերևում

Պետք կգան թռիչքի թևեր...

Գոհար Պողոսյան