— Այո, հրաման ձեզ...
— Դե բաց արա բոլշևիկների կամերը...
Սմբատը մաուզերից կրակում է, դուրս են վազում հսկիչներ, պահակներ։ Վերին հարկի վանդակներից ներքև են նայում կալանավորները։
Սմբատն օրորվելով նետվում է ներս։
Բանտի ներքնահարկ և կիսախավար միջանցքը։ Լսվում է ոտնաձայներ և բանալիների զրնգոց։
Պահակը, որ զինվորի զգեստով է, դռան անցքով շշնջում է․
10 — Հարբած է,— և կանգնում է դռան մոտ։
Նույն կամերն է, ներսում՝ կալանավորները դեպի դուռն են կրում մատրասներ, բարձեր, տաբուրետներ։ Մեկը տաբուրետը ձեռքին՝ կանգնել է։ Ճրագը տանում են դեպի անկյունը։ Գարեգինը բղավում է․
— Ցած նստեք...
Երեքը նստում են՝ մեջքները հենած դռան առաջ դարսած իրերին։ Մեկը կանգնել է կամերայի անկյունում։
— Բաց արա դուռը․․․ Ես․ դրանց,— միջանցքում բղավում է Սմբատը։
20 Հսկիչներից մեկը փորձում է բանալին։ Հրում է։ Ներսից սեղմում են։ Գարեգինը դռան անցքից կանչում է.
— Վերջ տվեք ձեր անիրավություններին...
Այն գեղեցկադեմ երիտասարդը, որ նստել է ներքև և դուռը պահողներից է, նրան մի կողմ է քաշում, շշնջալով.
— Կկրակի շունը...
Դրսից Սմբատը գազազած հրում է։ Հրում են նաև հսկիչները, որոնցից երկուսը ձևացնում են, թե հրում են։
— Բաց արեք...— բղավում է Սմբատը։ Նորից են հրում։
Դուռը կիսաբաց է լինում, բայց ներսից ուժ են անում (մոտենում են նաև 30 հեռու կանգնածները) և դուռը նորից փակում են։ Սմբատը մի կողմ է հրում հսկիչներին, որոնցից մեկն ընկնում է, ապա մի քանի քայլ ետ գալով, առաջ է վազում և ոտքով դռանն այնպես է խփում, որ դուռն ավելի է բացվում և այդ հարվածից ներսը, հրողներից մեկը գլորվում է։
Ներսում՝ շփոթ, իրարանցում։ Բայց այդ տևում է մի վայրկյան։ Գարեգինն առաջ է նետվում, բղավելով՝
