երկար միջանցքով և բաց անելով սենյակներից մինի դուռը , որը փակ չէր, ներս մտավ։
Սենյակում, սեղանի վրա լամպարը վառ էր։ Մահճակալի վրա շորերը հագին, ձեռքերը գլխի տակ դրած, գանգուր, շեկ մազերով երեսն ի վեր պառկած էր մի գեղեցիկ, նորատի կին։
Նա քնած էր։
Մասխարյանցը դուռը կամաց գոցեց, ոտների մատների վրա զգուշությամբ մոտեցավ նրան և խոնարհվելով համբուրեց նրա շրթունքները։
Կինը հանկարծ արթնացավ և վեր թռավ տեղից։ Մասխարյանցը ծիծաղեց։
— Գրի՜շա,— կանչեց կինը։
— Մա՜շա,— կատակով պատասխանեց նրան Մ ասխարյանցը։
— Կարծեցի թե ուրիշն է, վախեցա։
— Ինչո՞ւ անպատճառ ուրիշն և ոչ ես։
— Որովհետև դու այնքան ուշացար, որ կարծեցի, թե այս գիշեր այլևս չես գալ ինձ մոտ։ Սպասելով քունս տարել էր։
— Ինչո՞ւ, ուրիշ ժամանակ էլ այսպես ուշ չե՞մ եկել քեզ մոտ։
— Եկել ես, բայց... նու, ինձ թվում էր, թե այս գիշեր այլևս չես գալ։ Որտե՞ղ էիր։
— Մի տեղ ժողով կար, այնտեղ էի։
— Միշտ ժողով և ժողով... շա՜տ թունդ ազգասերն ես։ Գայաստա՜ն, Գայաստա՜ն... հա՞։
Եվ Մաշան մի տեսակ լիրբ, ծաղրական ժպիտով նայեցավ Մասխարյանցին։
— Է՛հ, Մաշա, մի՞թե դու էլ ինձ այն հիմարների հետ ես համեմատում,— պատասխանեց Մասխարյանցը լուրջ, բայց թեթև հանդիմանությամբ։
— Դե՛հ, դե՛հ, ինձանից մի՛ ամաչիր...
— Вот еще!, ինչո՞ւ պետք է քեզանից ամաչեմ։
— Հա՜, հա՜, հա՜...— յուր սուր ձայնով բարձրաձայն ծիծաղեցավ Մաշան և Մասխարյանցի գեղեցիկ գլուխն առնելով
