Աղվորն ա՜ն է հավիտյան, որ անցավ օր մը քովեդ
Եվ աչվընե՛րըդ օծեց,― աստվածային այցելո՛ւ,―
Գեղեցկությամբ մը, որուն ա՛լ չդարձար նայելու,
Եվ չուզեցիր հանդիպել անոր անգամ մըն ալ գեթ․․․
Աղվորն ան է տակավին,― հավիտյանե հավիտյան,―
Որ նայվածքիդ արևին տակ կմեծնար համրորեն,
Որ զերթ ծաղիկ մ՚օրորվող գարնան անուշ հովերեն,
Երբ մեկնեցար՝ մտքիս մեջ մնաց միշտ թարմ, մի՜շտ
բուրյան․․․
Եվ աղվո՛րը,― դուն գիտե՜ս օրհնյալ անունը անոր,―
Անիկա՛ է, որ կարծես պիտի կրնար քեզ սիրել,
Որ սերդ անշուշտ գուշակեց ու սպակեց ակընկոր,
Որուն սակայն լավ է, որ չուզեցիր սիրտը խռովել․․․
Աղվորն անոնք են միայն, որ տենչանքիդ ընդմիջեն
Անցան, գացի՜ն ու հիմա քեզ հեռուեն կկանչեն․․․։
