Այնքան դառըն ցավ ու վշտեր
Կուտակված են իմ սրտում,
Որ եթե քեզ, ազնիվ ընկեր,
Ողբամ նոցա իմ երգում,—
Քո առաջև արտասուքի
Դու կը տեսնես մի մեծ ծով.
Որ հուզվում է վիշտ ու սուգի
Սիրտը մաշող փոթորկով…
Բայց կատաղի լողորդի պես
Ալիքները ծաղրելով,
Այդ մեծ ծովում լողում եմ ես,
Խորին կերպով հուսալով,
Որ անկասկած և ես մի օր
Ցանկալի ափ կը հասնեմ,
Ուր ազատված իմ խեղճ եղբոր
Տանջված կրծքիս կը սեղմեմ…
1890, 12 ապրիլի
