Ճանապարհը ծնունդ է տալիս մեզ։ Ծնվելուց հետո մարդ դառնում է
օտարական։ Միակ տունը, որ ունեցել եմ, դա եղել է մինչեւ ծնվելս։
Պսակակիր ցավ։ Եվ երկինքը
ստվերի նման քարշ է գալիս մի աստղի ետեւից։ Անեղանակ տխրություն։
Ես չեմ սիրում անցած եւ ընթացիկ թվականները, որտեղ ինձ սպանել են
մի քանի անգամ, ես նախընտրում եմ տարիները
չեկած, որտեղ միշտ ապրում եմ, եւ պոեզիան, որ փորձում է ազատագրվել բառից։
Ոչ-ոք չի հասնում ոչ ոքի, որովհետեւ ոչ ոք չի ձգտում ոչ ոքի,
ամեն մեկը հասնում է ինքն իրեն եւ հենց այստեղ էլ հանդիպում են մարդիկ։ Թեպետ
շատ հաճախ հակառակն է լինում՝ բոլորը
հանդիպում են բոլորին, սակայն ոչ մեկը չի հասնում ինքն իրեն։
Ես ուզում եմ ապրել, բայց դու ինձ սպանիր, խնդրում եմ։
Անրձեւի տակ քայլում եմ՝
իբրեւ անձրեւ չի գալիս։ Եվ չեմ թրջվում։
Գույնը աչքախաբություն է։
Առավել եւս՝ խավարը։ Երկինքը թռչում է այնտեղով, որտեղով
ոչ մի հավք դեռ չի անցել։
Ժամապահ զինվորը քայլում է խրամատն ի վար, ի վեր,
իսկ լուսնի եղջյուրից
թափվում են ճերմակ վարդեր ու աղջիկներ։
Ամուսնության առաջին գիշերում
տեսնես ինչ էր տեսնում հեռադիտակով,
երբ անկողնում սպասող
իր հարսնացուին մոռացած, անընդհատ աստղերն էր
դիտում Գալիլեյը։
Բարդիներն առվի խշշոցները տարել են երկինք։
Վշտից դուրս գալու
լավագույն պայմանը, նրանում ավելի խորը սուզվելն է։
Անրջամետ գիշերներ։ Հույսը
թեեւ արքա է, բայց նա չի ապրում արքունիքում, նրա օրրանը
խուղն է թշվառների։
Ուր որ գոյություն չունի ոչ մի ճանապարհ, այնտեղ
փնտրեցեք իմ ճանապարհը։
Մյուս միակ տունը, որ կունենամ, չգիտեմ երբ եմ ստանալու։
Բնակարանահերթում ենք բոլորս։ Եվ
եթե ես հաճախ եմ նայում
ժամացույցին, ապա միայն նրա համար, որ իմանամ,
թե ժամը քանի՞սը չէ։
Երբ ես ճանապարհ եմ ընկնում (անկախ նրանից՝
ուր չեմ գնալու), նոր միայն սկսում եմ հասկանալ, թե
որքան սխալներ եմ թույլ տվել կյանքում։
(Առանց այլեւայլության)։
Ի դեպ, ի՞նչ կարեւոր է
ասել «սիրում եմ», երբ իսկապես, սիրում ես, գլխավորն
այն է՝ կարողանալ չասել «սիրում եմ», երբ
իսկապես չես սիրում։
Մութից դուրս՝
լույս չէ։
Իսկ Կլեոպատրան թեւերիս մեջ շշնջում է
այն մասին, որ իր բավականությունը (հասկանանք՝
օրգազմ) մշտապես հետո է
լինում, երբ ձախ ոտքը բարձրացնում ու դնում է
արյունոտ գլխին այն տղամարդու, ով մեկ
վայրկյան առաջ գրկել է իր
փխրունացած մեջքը։
(Զզվելի է, երբ քեզ փորձում են հասկանալ, ուրեմն՝
չեն հասկանալու ոչ մի ժամանակ)։
Ինձ ստեղծելով՝ մահվան
հնարավորություն տվին։
Ստվերն արեւի նմանակն է։ Մութը նմանակն է լույսի։
(Մեկ-մեկ բարձս այնպես է ասեղնոտում,
որ ինձ թվում է գլուխս իմը չէ, կամ՝
աղավնու փետուրների փոխարեն, բարձիս մեջ
Սալվադոր Դալիի խուզված բեղերն են)։
Երբ ամփոփում էին հողում մանկությանս ընկերուհուն,
որին շատ խղճացի, որովհետեւ նրա հետ ոչ մի լուցկի
ու ճրագ չդրին, մինչդեռ Ջուլիետան լույսն այնքան էր սիրում։
Մեծ վեպերի փոքրիկ հերոսուհիների նման։
Ի՞նչ։ Ներեցեք, բայց ես
ապրում եմ այն բարեւով, որ ինքս եմ տալիս։ Եվ
ուր էլ հասնելու լինեմ, չեմ մոռանալու այն ո՛չ միակ
գիշերը, որն առավոտյան ինձ արդեն չէր հիշում։
