Աշուն (Հովհաննես Թումանյան)

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Թռչունի մտածմունքը Աշուն

Հովհաննես Թումանյան

Ամենից լավ տունը



ԱՇՈՒՆ


Դեղնած դաշտերին
Իջել է աշուն,
Անտառը կրկին
Ներկել է նախշուն։

Պաղ-պաղ մեգի հետ
Փչում է քամին,
Քշում է տանում
Տերևը դեղին։
Տխուր հանդերից ,

Մարդ ու անասուն
Քաշվում են կամաց
Իրենց տունն ու բուն։


1908