Արշալույս

Դուրս ելա դաշտ —
Կանաչ ծով,
Կանաչ ծով էր, անափ ծով,—
Առավոտն էր ժպտում հաշտ,
Բոցավառվում նոր բոցով...

Եվ ուղիներ բյուրավոր,—
Հեռավոր,
Կանչում էին, ակնարկում —
Նոր էր սերըս, լայն ու խոր,—
Նոր էր աշխարհն իմ հոգում...

Թողի տնակն իմ ավեր,
Մութ ու հին —
Ու հեռացա խնդագին,—
Անհա՜յտ, անհո՜ւն հեռուներ,
Ձեր գիրկն առեք իմ հոգին...