Աքլորը ցից մի ոտին
Նայում է շան քոթոթին, Կատարը վեր է տնկել,
Միրուքը վար է ձգել, Աչքը չռել, Նշան դրել, — Վա՜յ քոթոթին, Շան լակոտին։
Մտքումն ի՞նչ կա աքլորի,
Մտքումն ի՞նչ կա Բեգլարի,
Ի՞նչ է կանգնել էնպես ցից,
Ի՞նչ է ուզում քոթոթից։
Մեկ էլ հանկարծ ծանր ու մեծ
Նա իր ոտքը ցած դրեց,
Վազեց դեպի քոթոթը,
Դեպի պստիկ բրդոտը,— Վազեց հասավ.— էսպես ասավ— — Է՛լ անպիտան, էնպես կտամ,
Աչքիդ լուսը կհանեմ...
Դու չգիտե՜ս ես ո՛վ եմ...
Ի՞նչ ես ուզում չալ հավից,
Ի՞նչ ես ընկել ետևից...
Ասած-չասած, մին էլ հանկարծ Պինդ ծղրտաց.– — Ծուղ-րու—ղո՜ւ...
Թուքը ցամքեց քոթոթի,
Լեղին ճաքեց բրդոտի,
Կանգնած տեղից ծուլ ելավ,
Գլուխն առավ ու փախավ։ Ո՜նց է վախում, Ո՜նց է դողում... Խե՜ղճ իմ քոթոթ, Խե՜ղճ իմ բրդոտ...